De Familie Poppels

Voor de familie Poppels is de nacht voorbij gekropen en nu de ochtendzon zijn stralen voorzichtig weer laat zien, voelen de Poppels hun magen knorren van de honger.

Vermoeid wrijft Drude over zijn pijnlijke nek. De hele nacht heeft hij onder het openraam gelegen en hij vermoed dat de kou zijn spieren flink hebben afgekoeld.

Het ontbijt is net zo karig als gisteren. Sikkeneurig zitten ze aan tafel en horen elkaars buik knorren van de honger.

Het weinige fruit wat er nog over is kan hun honger met geen mogelijkheid stillen. Plotseling wordt er tegen de deur gebonkt. Papa pakt zijn knuppel en rent naar de opening. De kinderen blijven angstig achter moeder staan.

Voorzichtig kijkt vader om het hoekje, maar buiten is niemand te zien. Dan valt zijn blik op een jong hert die dood voor de boom ligt. Vader wuift naar de anderen dat ze veilig tevoorschijn kunnen komen. Ze begrijpen er niets van. Is het jonge hertje tegen de boom aangelopen of heeft iemand het voor hen neergelegd. Vader loopt rondom de boom maar er is niets te zien wat gevaar voor hen oplevert.

‘We hebben in ieder geval voor een langere periode vlees op tafel,’ fluistert Elv.

‘Pap, ik help je wel met het afstropen,’ oppert Drude.

Het meeste vlees wordt ingezouten en diep onder in de boom op een koele plek opgehangen.

Veel tijd om zich af te vragen waar het hert vandaan kwam is er niet. Vader en moeder vinden het wel vreemd en in sprookjes geloven ze al lang niet meer.

Drude helpt zijn vader om de luiken voor het raam te zetten en moeder probeert een moestuintje aan te leggen. Elv zit buiten tegen het ei aan en begint in haar dagboek te schrijven. Het lijkt wel of haar potlood vanzelf over het papier glijdt. Zonder veel moeite schrijft ze regel na regel op. Onverwacht begint het ei te bewegen en verschikt en twijfelend staart ze ernaar.

‘Hoe kan dat nou, ik weet zeker dat het ei bewoog en dat ervan binnenuit geklopt werd,’ roept ze naar moeder.

Moeder kijkt haar glimlachend aan en schud met haar hoofd. ‘Je fantasie slaat op hol. Dat komt vast omdat je zo intensief in je dagboek zit te schrijven,’ antwoordt ze.

Elv begrijpt er niets van. Waarom moppert moeder altijd over het feit dat ze alles in haar dagboek opschrijft, vraagt ze zich af. Ik zal het me wel ingebeeld hebben, net zoals moeder dat zegt. Toch is ze er niet helemaal zeker van en gaat weer tegen het ei aan zitten in de hoop dat het weer gebeurt, maar het blijft stil. Als ze alles in haar dagboek heeft verwerkt stapt ze op en gaat moeder helpen met de tuin.

‘We kunnen momenteel niet veel planten, schat. De winter gaat zijn intreden doen, dus moeten we maar boerenkool en spruitjes planten. Heeft het ei nog iets gedaan,’ vraagt moeder lachend?

Elv besluit wijselijk haar mond te houden en gaat naar binnen waar de andere druk bezig zijn en geen tijd voor haar hebben. Verveelt gaat ze weer naar buiten en neemt plaats op een boomstronk. Onderzoekend kijkt ze om zich heen, maar kan het ei niet uit haar hoofd zetten. Ze had het toch duidelijk gevoeld en gehoord.

Een paar dagen later

Met zijn vieren hadden ze de afgelopen dagen ontzettend hun best gedaan. Alle ramen zijn voorzien van luiken en ze hadden zelfs een keuken gebouwd. Moeiteloos hadden Vader en Drude de voordeur geplaatst en er werd een prachtige openhaard aangebracht. Die haard zou hen heerlijk kunnen verwarmen.  

Elv zit op een stoel en staart naar de vlammen in de open haard. Plotseling ziet ze een beeltenis in de vlammen verschijnen. De andere zijn druk bezig met hun eigen bezigheden en voorzichtig vraagt ze hen of zij ook zien wat zij ziet.

‘Ja hoor Elv,’ antwoordt Drude. ‘Gaat het wel goed met je?’

Ze hoort hem al niet meer en toch ziet ze duidelijk het beeld zichtbaarder worden. Ze ziet Poppels in een sprookjesachtige sfeer en in traditionele kostuums in een mooie ruimte dansen. Het doet haar denken aan de plaatjes uit het fotoboek van haar moeder. De vrouwen dragen jurken van zijde in prachtige pastelkleuren en haar ogen gaan stralen. De knappe mannen in hun statige kostuums maken dat ze het warm van binnen krijgt. Ze gaat wat dichter bij de openhaard zitten en zonder dat ze er erg in heeft steekt ze haar hand uit richting de vlammen, maar dan gebeurt er iets dat ze nooit voor mogelijk had gehouden. Abrupt wordt ze de vlammen ingetrokken. Ze schreeuwt nog om hulp, maar plots staat ze midden in de enorme prachtige zaal. De beschilderingen aan het plafond dansen in het licht van de fakkels die aan de muur hangen.

Langzaam komt er een jonge man op haar af en vraagt haar ten dans. Ze wil hem nog vertellen dat ze niet kan dansen, maar toch volgt ze hem en sierlijk danst ze de zaal rond. Haar danspartner glimlacht naar haar en samen nemen ze bezit van de dansvloer. De overige aanwezige kijken hen bewonderend na.

Opeens wordt ze harthandig weggerukt en ziet ze het beeld in het vuur vervagen.

‘Elv…, Elv…!!!’

Als ze weer bij zinnen is wordt het haar duidelijk dat Drude haar van het vuur heeft weggetrokken.

‘Ben je niet goed wijs. Je weet echt wel dat je niet te dicht bij het vuur mag zitten,’ roept hij!

Haar handen, die ze in een vuist heeft gebald, doen pijn van de hitte, maar gelukkig zijn ze niet verbrand. Ze bedankt haar broer en vraagt hem niets tegen hun ouders te vertellen. ‘Ik sta bij je in het krijt. Kan je me dat beloven?’

Drude knikt en fluistert: ‘Voortaan wel uitkijken. Je liet me schrikken. Ik zal erover zwijgen, dat beloof ik.’

‘Waar ga jij over zwijgen,’ vraagt moeder?’

Broer en zus halen hun schouders op en zeggen dat ze het verkeerd heeft verstaan.

Als Elv op haar kamer haar vuisten opent ziet ze in één van haar handen een knoop liggen. Een knoop van het kostuum van de knappe man.