Het Wolwinkeltje van Tante Jans

Het verdriet van Tante Jans

Tante Jans heeft Mette op de plaats gezet waar Annabel altijd stond. Ze vindt dat Mette een koninklijk plekje verdient. Ze mag daar blijven staan totdat Annabel terugkomt. Dat is wat Tante Jans, diep in haar hart nog altijd hoopt.

‘Goedemorgen Mette,’ zegt Tante Jans en strijkt de jurk van Mette recht. ‘Schat heb je het nog een beetje naar je zin bij ons?’

Mette schudt wat met haar hoofd en fluistert: ‘Niet echt, ik mis Charlotte zo erg. Het is hier wel gezellig bij u, maar ik mis haar. Zij droeg mij overal met zich mee en nu…, nu voel ik mij echt eenzaam, maar ik wil niet klagen hoor. Het spijt me.’

‘Wel nee, je klaagt helemaal niet. Ik begrijp het best. Ik mis mijn Annabel ook heel erg. Zij was mijn eerste pop die ik zelf had gemaakt en ze was net zo mooi als jij. Ze stond altijd daar waar jij nu staat en opeens was ze er niet meer.’

‘Wat naar voor u. ik ben er trots op dat ik op haar plekje mag staan, maar ik hoop voor u dat ze snel weer terugkomt. Mag ik u iets vragen?’

‘Maar natuurlijk lieve kind, vraag maar.’

‘Mag ik in de keuken voor het open raam staan,’ vraagt Mette?

‘Natuurlijk schat, maar laat je niet van de wijs brengen door de dieren!’

Tante Jans neemt Mette mee naar de keuken en zet haar voor het open raam. Mette haal diep adem en zuigt haar longentjes vol met frisse lucht.

‘Nou nou, daar heb je de freule van Stoetwegen ook weer,’ roept Grietje. ‘Ik snap echt niet dat Tante Jans jou hier wil houden. Wat een kapsones heb jij zeg’.’

Grietje weet heel goed dat ze jaloers is. In feite meent ze er niets van, maar haar jaloezie is groter dan ze wil toegeven.

‘Voel ik een vleugje jaloezie van uw kant,’ vraagt Mette vriendelijk? ‘Ga een boek lezen, daar wordt u wijzer van. Nee, met uw poten wijd op de grond blijven liggen. Dat is fraai,’ antwoordt Mette.

Lezen… lezen…, daar heb je dat woord weer. Wat is dat toch, denkt Grietje. Ze voelt een boosheid opkomen en het liefst zou ze Mette uit het raamkozijn willen trekken om haar een lesje te leren. Maar dan wordt ze ook een beetje boos op zichzelf en krabt achter haar oor.

‘Kan jij lezen,’ vraagt ze Mette?

‘Ja, dat heb ik van Charlotte geleerd,’ antwoordt Mette.

Grietje kijkt haar verbaast aan dan vraagt Mette: ‘Is er iets Grietje. Zou jij het ook willen leren?’

Nu komen ook de andere dieren één voor één naar het open raam en babbelen allemaal door elkaar.

Lezen, ja dat willen ze allemaal wel leren.

 

Mette schut onbevreesd met haar hoofd en zegt: ‘Jullie denken toch niet dat ik jullie ga leren lezen. Zeker niet nadat jullie mij zo naar hebben behandeld.’ 

Ze kijken elkaar aan en dan antwoordt Bromknor ineens: ‘Daar kunnen wij ons niets meer van herinneren.’ Trots draaien ze zich om en wandelen terug de tuin in.

Het-wolwinkeltje-van-Tante-Jans-Mette-leest-voor

 

Teun de pitbull blijft voor het raam staan en roept: ‘We wachten wel op Piet de rat, die chanteert ons ten minste niet. Als je niet tegen een geintje kan en onze humor niet begrijpt, zal je er nooit bij horen. Ik weet er alles van.’

Hij vertelt Mette zijn verhaal en ze moet toegeven dat ze moeite heeft met de wijze waarop de dieren hier met elkaar omgaan. Ze komt ook uit een heel ander milieu. Het is best een beetje verwarrend voor haar. Moet ik nu mijn excuus aanbieden, vraagt ze zich af.

‘Weet je Mette,’ gaat Teun verder. ‘Het is hier geven en nemen, maar we staan altijd voor elkaar klaar. Tegen mij bijvoorbeeld. Ze zeggen altijd tegen mij dat ik een pitbull ben, maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben een buldog. Maar weet je, ik denk dan, ook goed als ik zelf maar weet wat ik ben. Begrijp je?’

‘Oh, maar ik weet dat je een buldog bent. Ik heb over jouw ras gelezen in een boek. Eigenlijk wil ik de andere best wel leren lezen. Als ze dat tenminste nog willen,’ antwoordt Mette.

Teun zet zijn poot tegen zijn bek en dan klinkt er een flinke fluittoon door de tuin. De dieren rennen op hem af en vragen wat er aan de hand is.

‘Teun, dat zou je toch alleen doen als er iets bijzonders aan de hand was,’ moppert Toto de vos.

‘Dit is ook bijzonder,’ antwoordt Teun. ‘Maar allereerst wil ik dat jullie sorry zeggen. Jullie hebben zich onmogelijk gedragen tegen over Mette.’

Mette besluit om als eerste sorry te zeggen. ‘Ik heb een goed gesprek gehad met Teun en heb besloten dat ik jullie wil helpen. Lezen is zo leuk en het zou fijn zijn als jullie dat ook zouden kunnen.

Grietje ligt nog even dwars en moppert: ‘Denk jij dat je ons…,’ maar Bromknor zegt dat ze moet stoppen met mekkeren.

Mette kijkt de andere aan en vraagt zich af of ze hier wel goed aan doet. Zouden ze het eigenlijk wel willen, denkt ze. Dan klinkt er plots een luid gejubel. Zo hard zelfs dat de buren beginnen te klagen dat ze op moeten houden met dat lawaai. Dan doen ze dan ook, maar eerst bedanken ze Mette alvast voor het feit dat zij hen wil helpen.