Behendig parkeert Lenn zijn auto in de garage en sluit deze doormiddel van het alarm weer af. Als hij vanuit de garage zijn huis binnenstapt komt hij al snel tot de conclusie dat er niemand thuis is. In de keuken vindt hij een brief waarin staat dat Elenora met de kinderen is vertrokken naar Marbella. Ze meldt dat ze samen met de kinderen, de schoolvakantie bij haar ouders door zullen brengen.

Op de koelkast hangen enkele recente foto’s van de kinderen. Louise kijkt hem vanaf de foto ondeugend aan alsof ze hem ergens voor wil uitdagen. Zij is de deugniet van de twee en hij bewonderd haar lef om nieuwe dingen aan te pakken, zonder daar al te veel over na te denken. Hoe anders is Charlotte, die altijd eerst de kat uit de boom moet kijken. Ondanks het kleine leeftijdsverschil is Charlotte verre weg de intelligentste van de twee. Ook al is ze 15 maanden jonger dan haar zus, ze heeft haar al menig keer behoed voor het gevaar. Soms maakt hij zich er wel eens zorgen over. Zorgen om Charlotte die met haar serieuze karakter te veel verantwoording op zich neemt en haar zus tegen beter weten in altijd beschermd. Louise is zorgeloos en naïef en hij hoopt van ganser harte dat dit haar in de toekomst niet te veel gaat tegenwerken.

Als hij de koelkast opent ziet hij dat deze rijkelijk is gevuld en dat hij met gemak een maaltijd voor zichzelf kan bereiden. Elenora heeft Maike vast opgedragen om voldoende voedsel in te slaan. Maike de onmisbare hulp in dit gezin, denkt hij vertederend. Ik moet niet vergeten haar die mooie sjaal te geven die hij speciaal voor haar in Bergen had gekocht.

Hij drukt op de knop van het telefoontoestel om te kijken of er nog belangrijke boodschappen op het antwoordapparaat zijn ingesproken. De meeste kan hij zo wissen en bij sommige maakt hij een notitie zodat hij daar actie op kan ondernemen.

Tijdens het koken schenkt hij een cognac in en zet, om de stilte in het huis te verdrijven, een muziekje op. Weer glijdt zijn blik naar de kinderfoto’s en voelt dat hij ze mist. Hij vraagt zich af of Elenora in een Impuls naar Marbella was vertrokken of dat haar ouders hadden geopperd om de vakantie bij hen door te brengen. Hij moest even goed nadenken hoelang Elenora en hij inmiddels getrouwd waren. In het begin was het geweldig geweest, maar gaandeweg had hij haar beter leren kennen. Ze had een eigen wil, alles moest gaan zoals zij dat wenste. Luxe, schoonheid en perfectie daar leefde ze voor. Eigenlijk had hij dat tijdens de voorbereidingen van hun huwelijk al moeten inzien. Zij had ervoor gezorgd dat haar vader hem als partner opnam op het advocatenkantoor. Hij moest toegeven dat het zijn ijdelheid had gestreeld, maar nu jaren later vraagt hij zich wel eens af of dit is wat hij van het leven had verwacht? Niemand was op de hoogte van deze gevoelens en daarbij komt dat hij de man er niet naar is om die zwakte te tonen, zeker niet in dit vak. Zakelijk zijn ze een mooi paar, maar het vuur in hun liefdesleven doofde al vrij snel. De reden daarvan werd hem op een gegeven moment duidelijk. De geboorte van de kinderen deed hem goed en de liefde die hij van haar miste werd naar de achtergrond gedreven. Hij bloeide weer op en hij genoot van ze, ook al was hij streng maar rechtvaardig, zijn liefde voor hen zou nooit verminderen. Ook niet nu hij met de wetenschap moest leven dat geen van de twee zijn biologische kinderen zijn. Bij toeval was hij daarachter gekomen en later bleek dat haar ouders daar al die tijd van op de hoogte waren geweest. Zij hadden niets gezien in die jeugdvriend en vonden dat hij veel te laag op de sociale ladder stond. Al die jaren waren de twee geliefde elkaar blijven ontmoeten en hij, ach hij fungeerde gewoon als afleider. Tot op de dag van vandaag duurde de verhouding tussen hen voort. Vanaf de dag dat hij achter de waarheid kwam is hij zijn eigen leven gaan leiden en stortte hij zich nog meer op zijn werk. Gelukkig zorgt Elenora ervoor dat ze altijd discreet te werk gaan, zodat er geen schade werd aangericht met betrekking tot hun beiderzijdse carrières.

Hoe anders was zijn start geweest op het kantoor waar de wereld voor hem openlag. Hij weet best dat hij succesvol is, maar dit succes kan toch niet alles zijn wat het leven hem te bieden heeft?

De oven laat weten dat zijn maaltijd gereed is en Lenn haalt het gerecht eruit om het even af te laten koelen. Hij besluit dat hij zich best eerst nog even kan gaan opfrissen en dan zal zijn maaltijd intussen wel zijn afgekoeld. Als hij de trap op gaat naar de badkamer loopt hij in de gang langs de vele foto’s van zijn gezin. Bij zijn trouwfoto blijft hij staan. Op de foto staan Elenora en hij voor het altaar en hun blik kijkt naar de menigte achter zich. Lenn weet nog heel goed waar zijn blik op dat moment op ruste. Zijn ogen zochten die van Tess en minutenlang bleven die op haar gericht. Dat onstuimige gevoel dat hij op dat ogenblik voelde is hij nooit meer vergeten. Hij besefte dat hij iets heel kostbaars was kwijtgeraakt en dat hun liefde op dat moment voorgoed voorbij zou zijn. Hoe kon hij in vredesnaam zo stom zijn geweest.

Jarenlang dacht hij bijna dagelijks aan haar. Tijdens recepties hoopte hij dat hij haar tegen zou komen, dat ze terug zou komen en hem zou vertellen dat ook zij hem miste. Hij zou er alles voor over hebben gehad om nog éénmaal met haar te dansen, haar warmte te voelen, de geur van haar shampoo in haar haar te ruiken. Langzaam waren zijn gevoelens voor haar minder geworden.

Toen kwam het moment dat hij zijn jacht, die hij samen met een ontwerper had bedacht, een naam moest geven. Hij had haar Tess genoemd en hoopte daarmee dat ze voor zijn gevoel op deze manier toch nog een beetje bij hem zou zijn. Hij was graag op zijn jacht en soms speelde hij met de gedachte om de wereld rond te zeilen om hem mee te laten voeren door de wind. Zo nu en dan had hij daar concrete plannen voorgemaakt en bedacht hoe en wat hij allemaal zou moeten regelen om die droom waar te kunnen maken. In tegenstelling tot wat anderen over hem dachten was zijn ambitie al heel langgeleden gedoofd en vorderde zijn plannen om te vertrekken. Het enige wat hem nog tegen hield waren de kinderen, daar moest hij een oplossing voor zoeken.

Na het douchen loopt hij de trap af, waar de geur van zijn maaltijd hem tegemoet komt. Uit de koelkast pakt hij wat te drinken en schept vervolgens zijn bord vol met een deel van zijn ovenschotel. Buiten op het terras is het nog aangenaam vertoeven en dat nodigt hem uit om daar nog even van te genieten. Na een uurtje besluit hij om een kopje koffie voor zichzelf te maken en de vuile vaat in de afwasmachine te plaatsen. Terwijl hij daarmee bezig is hoort hij dat de voordeur wordt geopend en een welbekende stem die zijn naam roept.

‘Lenn, waar ben je?’

‘In de keuken.’

‘Hallo Lenn, hoe was je zeilvakantie?’

‘Hallo Elenora, ik dacht dat je in Marbella zat?’

‘Dat was ik ook, maar ik ben teruggekomen omdat ik met je wil praten.’

‘Er is toch niets met de kinderen,’ vraagt hij onmiddellijk bezorgd?

‘Nee, het gaat goed met ze. Ze hebben het reuze naar hun zin. Vertel hoe was je reis?’

‘Geweldig, zoveel schoonheid zie je zelden. Als je daar in die fjorden met je bootje ligt te dobberen voel je je zo nietig en klein. Echt, dat zou je ook eens moeten doen. Als je het niet aandurft om te gaan zeilen, overweeg dan een cruisetripje. Ook al weet je hoe ik daar over denk. Echt jammer dat die schepen overal zo nadrukkelijk aanwezig moeten zijn op die mooie plaatsen.’

‘Ja ik weet hoe jij daarover denkt. Je hebt gelijk, misschien doe ik dat nog wel eens.’

‘Waar wil je met me overpraten Noor?’

Hij noemt haar bewust Noor omdat hij weet dat ze er een enorme hekel aan heeft als hij haar naam afkort, maar iets in hem waarschuwt hem dat zij niet zomaar is overgekomen om met hem te praten.

‘Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen,’ fluistert ze.

‘Bij het begin, denk ik.’

‘Ja, bij het begin. Het gaat over ons en je weet best dat er altijd een derde persoon in ons huwelijk is geweest.’

Lenn kijkt haar doordringend aan en is zeker niet van plan om hetgeen zij hem wil vertellen te vereenvoudigen. Ergens heeft hij het gevoel dat er een verandering in hun relatie zit aan te komen.

‘Ga verder…!’

‘Lenn, ik ben opnieuw zwanger en wil scheiden. Ik heb met mijn ouders gesproken en natuurlijk waren zij geschokt door hetgeen ik hen vertelde, maar ik ben 42 en het is tijd dat ik voor mijzelf kies.’

‘Ik heb niet het idee, dat jij je in het verleden ergens voor hebt opgeofferd,’ antwoordt Lenn.

Elenora kijkt hem teleurstellend aan en begrijpt dat zij hem inderdaad niets kan verwijten. Als er iemand is die zich in hun huwelijk bedrogen heeft moeten voelen was hij dat wel.

‘Je hebt gelijk, dat heb ik ook niet. Wat ik eigenlijk bedoel is dat ik een andere weg wil inslaan. Een weg die niet hier ligt, maar elders. Deze keer wil ik mijn kindje samen met Tom grootbrengen en niet alleen met Tom maar ook met Louise en Charlotte. Het is tijd dat zij de waarheid te horen krijgen.’

‘Weten je ouders dit ook al?’

‘Ja, Tom en ik hebben vorige week met ze gesproken en ondanks dat het een moeilijk gesprek was hebben wij hun zegen gekregen.’

‘Wat wil je nu van mij?’

‘Dat je ons laat gaan. Natuurlijk zullen Tom en ik je nooit enig contact met Louise en Charlotte weigeren. De meiden zijn gek op je en ik weet als geen ander wat zij voor jou betekenen. Je zult ze alleen niet zo vaak meer zien want we hebben besloten om in Spanje te blijven. De meisjes kunnen daar naar de internationale school, die staat daar erg goed bekend. Tom heeft in Spanje een restaurantje gekocht en ik stop met werken. In Spanje wil ik voorlopig fulltime moeder zijn.’

‘Dat zijn heel wat veranderingen en ik moet zeggen dat ik niet zo goed weet wat ik hierop moet antwoorden, maar als dat is wat jij wilt.’

‘Ja, dat is wat ik wil. Ik hoop dat je ons dit wil gunnen?’

‘Heb je dit al besproken met de kinderen?’

‘Nog niet, de meisjes zijn momenteel bij mijn ouders thuis en ik hoop dat jij samen met mij dit met ze wil bespreken en mij hierin wil steunen? Verder wil ik de scheiding zo ongecompliceerd mogelijk laten verlopen en laat ik het aan jou over om deze te regelen.’

‘Wanneer wil je met ze praten,’ vraagt Lenn die zich nog steeds verbaast over de veranderingen die zij wil inzetten.

‘Morgen, schikt dat jou?’

‘Prima. Over de financiën maak ik mij geen zorgen maar wat betreft de kinderen, daarover wil ik duidelijke afspraken.’

‘Natuurlijk, dat begrijpen Tom en ik heel goed. Je hebt gelijk, qua bezittingen en financieel waren er altijd al duidelijke scheidingen en over de omgang met de meisjes worden we het zeker eens.’

‘Sorry, ik vergeet helemaal te vragen of je wat wil eten of drinken?’

‘Ik heb best wel honger. Heb je nog wat van die ovenschotel en gezien mijn conditie wil ik wel een jus.’ 

Lenn schenkt haar een jus de orange in en warmt de ovenschotel voor haar op. Wat hem nog het meeste verbaast is dat haar mededeling hem totaal niet heeft geschokt. Zijn gedachten dwalen af naar haar ouders en hij is benieuwd naar hun gemoedstoestand en hoe zij dit bericht hebben moeten verwerken. Na al die jaren waarin zij hebben gestreden om hun dochter te dwarsbomen om niet in zee te gaan met de man van haar keuze, is het hen uiteindelijk toch niet gelukt. Er verschijnt een glimlach om zijn mond en hij vraagt zich af wie hier nou eigenlijk de grootste verliezer is. Nee, hij zal het paar geen strobreed in de weg leggen. Tom en hij hadden elkaar al een aantal keren ontmoet en er was nooit een vijandige sfeer tussen hen ontstaan. Daarbij komt dat hij ze het geluk, waar ze al zolang op wachten van harte gunt. Elenora en hij zullen hun best doen om de meisjes gelukkig te maken, daar is hij volkomen van overtuigt. Spanje is niet zover en we leven gelukkig in een digitaal tijdperk waar iedereen makkelijk te bereiken is, dus het contact met de meisjes zal hij zeker niet verliezen. De band die hij met de meisjes heeft is goed en ze weten dat hij van ze houdt. Morgen, ja morgen zal hij ze dat nog eens benadrukken en het proberen uit te leggen dat ook zij hun moeder het geluk, waar ze al zolang op wacht moeten gunnen.

Na dit gesprek volgt een bevlogen week. Een week waar Lenn achteraf met een goed gevoel op terugkijkt. Elenora en hij hadden samen de kinderen op de hoogte gebracht van de veranderingen die er zouden gaan plaatsvinden. De ouders van Elenora hadden zich op de achtergrond gehouden, maar Lenn had wel degelijk de spanning bij ze gevoeld.

‘Ik had gehoopt dat jij haar tegen zou kunnen houden,’ had zijn schoonvader gezegd. Lenn had hem gevraagd hoe hij zich dat had voorgesteld, maar verslagen had de man zijn schouders opgehaald.

‘Pa, laat het los. Laat haar vrij en je zult zien dat ma en jij nog veel geluk met haar en de kinderen zullen beleven. Er komt een nieuw kleinkind, hoe mooi is dat en Tom…, ach Tom valt best wel mee. Heus, geloof me maar!’

‘Je hebt gelijk, maar ja die trots van mij hè. Kom jongen, laten we een borrel nemen op een nieuw tijdperk.’

De meisjes waren ontredderd en radeloos geweest. Beschuldigend hadden ze Elenora aangekeken en Lenn had het op dat moment met haar te doen. ‘Laat mij maar even met ze alleen,’ had hij Elenora toegefluisterd. Zichtbaar opgelucht liet ze haar dochters met hem in de woonkamer achter.

Snikkend waren de meisjes in zijn armen gevlogen en hij had ze stevig vastgehouden. Na een half uur ging hij tegenover ze zitten en in alle rust had hij ze kunnen kalmeren. Dat gesprek duurde twee uur en ondanks zijn eigen bedroefdheid, kon hij ze overtuigen dat de gebeurtenissen die ze te wachten stonden, niet het einde van de wereld zouden inluiden.

‘Nooit, maar dan ook nooit zal ik stoppen om van jullie te houden. We zullen elkaar regelmatig spreken, geloof me maar.’

Toen werd er zacht op de deur geklopt en kwam Tom binnen. Hij begroette de meisjes liefdevol en Lenn had naar hem gekeken, zonder enige vorm van afgunst of rancune. Ineens begreep hij wat de man al die jaren had moeten ontberen, ten slotte waren het zijn kinderen. Terwijl de meisjes hem begroette hadden ze schuldig naar hem gekeken, waarop hij had geantwoord dat het goed was om Tom als hun vader te accepteren, ten slotte was hij dat ook.

Bij zijn vertrek had zijn schoonvader hem bedankt voor alles. ‘Wat Ma en mij betreft zal de band die wij privé en zakelijk hebben opgebouwd niet veranderen,’ had hij gefronst en met een vriendschappelijke klop op zijn schouder had hij afscheid van hem genomen.

Lenn besloot om nog enkele dagen vrij te nemen en de scheiding in werking te zetten, daarbij kwam dat hij ook even alleen wilde zijn. Nadenken over zijn toekomst, want ook die van hem zag er nu heel anders uit. Misschien kon hij met zijn jacht zijn grote droom gaan waarmaken. Met zijn boot de horizon tegemoet. Automatisch dwaalde zijn gedachten af naar Tess. Zouden zij en Chris elkaar inmiddels weer hebben ontmoet? Een leek kon toch zien dat die twee zich tot elkaar aangetrokken voelen en daarbij kwam ook nog dat Chris op Terschelling de nacht bij haar had doorgebracht. Waarom had ik hem dat niet gevraagd? Chris was nieuwsgierig geweest naar zijn verleden met Tess, maar elke keer als hij er over begon had hij hem afgehouden. De man wilde begrijpelijkerwijs weten wat er in het verleden tussen Tess en hem had gespeeld. Wat heb ik er een puinhoop van gemaakt en waar is het misgegaan? Wat zei Pa vroeger altijd: ‘Een tas vol geleerdheid en een kop vol stront.’ Nou dat was in zijn geval zeker van toepassing. Wat heb je je door je eigen ijdelheid laten inpakken. Even moest hij lachen om zijn eigen gemijmer en plots besloot hij dat het tijd werd dat hij het roer eens flink zou gaan omgooien. Weg van hier, weg van het kantoor met zijn keurslijf. Gaan en zien wat er op je pad komt. Met de opbrengst van het huis zou hij het best een tijdje kunnen uitzingen. Misschien zou ik in die tussentijd mijn hobby weer kunnen oppakken, daar haalde ik vroeger toch ook mijn voldoening uit. Er is genoeg om over te schrijven en daarbij komt dat hij de afgelopen jaren genoeg interessante zaken had behartigd. Die ervaring zou hij goed kunnen gebruiken. Kom man, niet over nadenken, gewoon doen. Zo’n kans krijg je nooit meer. Ik weet zeker dat de vader van Elenora begrip zal hebben voor het feit dat hij er een tijdje tussenuit zou willen. Als ze op het kantoor eenmaal gewend waren aan zijn afwezigheid, dan zou in de toekomst zijn definitieve ontslag niet meer zo beladen zijn. Morgen, ja morgen zal ik Pa op de hoogte brengen, dat ik voor onbepaalde tijd mijn werk ga neerleggen.

‘Voordat ik vertrek moet ik nog iets rechtzetten,’ vermaant hij zichzelf. ‘Iets wat je eigenlijk al heel langgeleden had moeten doen.’