De Postbode
De vriendelijke Bas rijdt elke dag op zijn fiets door het gezellige dorpje. Bas is een graag geziene postbode die voor iedereen een goed woord overheeft. Zijn hond Boris is zijn trouwe metgezel en steelt menig hart voor zich. Bas brengt niet alleen de post rond, maar houdt zo nu en dan ook de oudere in het dorp in de gaten. Als er iemand ziek is of als er een dorpsbewoner op vakantie is, dan is Bas altijd degene die daarvan op de hoogte is.
Op een mooie zonnige dag als Bas de post bij het schooltje bezorgt ziet hij een meisje dat hem niet bekend voorkomt. Ze woont zins kort in het dorp en door haar handicapt zit ze in een rolstoel. Dat is ook de reden waarom ze niet kan meespelen met de andere en Bas voelt een zekere vorm van medelijden bij zich opkomen en gaat naar haar toe. Ze vertelt hem dat ze Sofie heet en Bas steekt zijn hand naar haar uit.
‘Hallo Sofie,’ zegt hij vriendelijk. ‘Ik ben Bas, ik ben de postbode hier in het dorp en dit is mijn hond Boris die elke dag met mij meegaat. Wil je hem misschien aaien?’
Boris doet fier zijn kop omhoog en loopt vrolijk kwispelend naar Sofie, die hem voorzichtig over zijn kop aait. Sofie glundert van oor tot oor en Boris laat duidelijk merken dat hij haar wel aardig vindt. Draait rondjes om haar rolstoel en blijft wild kwispelen met zijn staart.
‘Zou je het leuk vinden om een keer met ons op pad te gaan,’ vraagt Bas. ‘We kunnen je laten zien hoe het is om samen de post te bezorgen en in die tussentijd leer je de andere bewoners kennen.’
‘Dat zou ik best wel willen, maar dat moet ik dan eerst aan mijn ouders vragen,’ antwoordt Sofie.
‘Vanzelfsprekend, ik wil ook graag met jou ouders kennis maken en dan kunnen we samen met hen een afspraak maken.’
‘Ja, dat zou ik geweldig vinden,’ roept Sofie uitgelaten en haar ogen lichten op van opwinding.
‘Goed, laten we dan naar je ouders gaan en dan kunnen we het ze vragen,’
Met zijn drieën komen ze aan bij het huis van Sofie, waar haar ouders al op haar zitten te wachten. Bas stelt zich voor en heet ze van harte welkom in het dorp. De ouders van Sofie vertellen waar ze vandaan komen en dat ze verhuisd zijn omdat ze opzoek zijn gegaan naar een rustigere omgeving zodat Sofie lekker naar buiten zou kunnen gaan.
Bas krijgt een kopje thee en na afloop maken ze een afspraak wanneer en hoe laat hij Sofie komt halen om samen met haar de post rond te brengen.
Op de afgesproken dag zit Sofie al vol spanning op hem te wachten en vanachter het raam ziet ze Bas en Boris al van verre aankomen. Bas op zijn fiets en Boris die statig naast hem mee rent.
Bas heeft zijn post opgeborgen in de postzakken achterop zijn fiets zodat Sofie voorop in de bak kan zitten. Behoedzaam tilt hij Sofie uit haar rolstoel en zet haar in de bak. Hij zorgt ervoor dat ze goed stevig vastzit met speciale veiligheidsbanden. Zo fietst Bas samen met Sofie door zijn wijk en Boris loopt zoals gewoonlijk fier en trots naast hem. Af en toe kijkt Boris vrolijk naar zijn nieuwe vriendinnetje en Sofie moedigt hem liefdevol aan.
Zo wordt de post vandaag niet alleen bezorgt door Bas en zijn hond, nee Sofie draagt vandaag ook haar steentje bij en ze vindt het geweldig. De brieven verdwijnen in de voor hen bestemde bus en voordat ze er erg in heeft zijn ze klaar en heeft Sofie er een boel vrienden bij.
Moe maar voldaan brengt Bas haar weer thuis en Sofie bedankt hem voor deze mooie dag, Boris krijgt een dikke knuffel en ze voelt zich heel speciaal en geliefd.
Op een dag horen de bewoners dat de post niet wordt rondgebracht, maar dat zij deze zelf op het postkantoor moeten komen halen. Ze horen dat Bas ziek is en helaas de post niet kan rondbrengen. Voor de mensen die fit genoeg zijn is dat geen probleem, maar de oude mensen, of degene die slecht ter been zijn kunnen deze post niet ophalen. Sofie bedenkt dat ze daar iets aan moet doen en besluit om de post, samen met Boris rond te brengen. Boris kent immers de route op zijn, zeg maar pootjes.
Eerst haalt ze Boris op en dan rijdt ze met haar rolstoel naar het postkantoor waar ze wordt geholpen om de zadeltassen op de rug van Boris vast te binden. Zo gaan ze samen op pad, Sofie in haar rolstoel en Boris wandelt rustig naast haar mee.
Zo bezorgen ze de brieven en pakjes bij de mensen thuis en iedere keer als ze een brief bezorgen blaft Boris even en legt de brief voor de deur. Het grappige is dat de postzakken dan wel leegkomen, maar de dorpsbewoners geven Sofie een mooie kaart of een stukje fruit en sommige een bloemetje voor Bas mee.
Zo keert Sofie met een volle postzak terug bij Bas, die haar er enorm dankbaar voor is.
Gelukkig knapt Bas weer snel op en kan hij zelf de post weer rondbrengen, soms alleen met Boris, maar in de vakanties is ook Sofie er vaak bij.
De vriendschap tussen de vriendelijke postbode en zijn dorpsbewoners is heel hecht en dikwijls is hij te vinden op feestjes en op de jaarlijkse BBQ wordt hij regelmatig in het zonnetje gezet en altijd benoemt hij de geweldige hulp die hij krijgt van Boris en Sofie.