Vergeten

De afgelopen jaren hebben wij het geluk dat we tegen het einde van het jaar, voor een paar weken in de bossen kunnen vertoeven. Heerlijk wandelen in de natuur en zo nu en dan kom je er wat wild tegen. Uren kan je er lopen, zonder dat je maar een mens tegenkomt. Mijn longen halen dan gretig de gezonde boslucht op. Na een flinke wandeling kom ik dan weer verzadigd  terug in het huisje waar de konijnen en de eekhoorntjes rondom het huisje dartelen.

Wanneer de schemering gaat invallen dan steken we de openhaard aan. Drankje erbij en intussen zorgen we voor het eten. Hier maak ik mijn hoofd leeg en geniet met volle teugen. Ik doe er weer voldoende inspiratie op voor mijn hobby’s, schilderen en schrijven. Wat heeft een mens toch eigenlijk weinig nodig bedenk ik mij iedere keer weer.

Sinds de kleinkinderen er zijn gaan we met het hele gezin op vakantie. Het is dan gezellig druk en we genieten daar enorm van. Nu de kleinkinderen groter zijn en naar school moeten wordt dat wat moeilijker. Ik lig op de bank te mijmeren en mijn gedachten gaan uit naar mijn kleinzoon. Sinterklaas, waar mijn kleinzoon zo vol van was is weer naar Spanje vertrokken. Ik zie hem nog voor me toen hij na het sinterklaasfeest bij zijn ouders op het werk geschminkt als veeg piet thuiskwam.  Plotseling word ik uit mijn gedachtewereld getrokken omdat mijn mobiel afgaat. Ik neem hem op en zeg, zoals altijd: ‘Met mij.’

‘Dag opa, met Luuk.’

Ik hoor aan zijn stemmetje dat er iets bij hem knaagt. ‘Dag Luuk. Hoe gaat het, hoe was het op school?’

‘Ja, goed hoor opa, maar, maar,’ en opeens was hij weg. Tuut tuut tuut, was het enige wat ik nog hoorde.

Het gebeurde wel vaker dat hij op één van de toetsen drukt, dus ik dacht zijn moeder belt zo wel terug en leg mijn mobiel naast me neer. Nog geen paar seconden later gaat mijn mobiel opnieuw.  ‘Weer met mij, grijnsde ik en wacht op antwoord.

Hallo opa, ik drukte op een knopje en toen was je weg.’

‘Geef niets knul, wat wilde je vertellen?’

‘Opa…?, en weer word het even stil. ‘Opa, ben je mij vergeten?’

Ik piekerde me suf. Was ik iets vergeten. Wat kon ik nou vergeten zijn?

‘Wat bedoel je Luuk. Is opa wat vergeten dan? Jou vergeten, echt niet.’ en wacht geduldig op zijn antwoordt.

Het wordt stil aan de andere kant van de lijn. ‘Luuk, ben je er nog?’

Ik had alles verwacht, maar wat ik toen hoorde, had ik nooit kunnen bedenken en ik voelde de tranen in mijn ogen schieten.

‘Opa…, jij bent ons vergeten mee te nemen. Ik wil ook zwemmen en mijn zusje ook.’

Einde