Het Toernooi

Midden in een betoverend bos wonen dieren, die buitengewone eigenschappen bezitten. Je gelooft het of niet, maar er wonen schildpadden die kunnen knikkeren, naaktslakken die kunnen hoepelen en nog veel meer dieren die uitblinken in één of ander talent. Elk jaar wordt er strijdt geleverd om de felbegeerde ‘Gouden Medaille der Magie’ te kunnen winnen.

De grote open vlakte, die zich midden in het bos bevindt is omringd door hoge bomen en een kleurrijke bloemenstrook. De kleinere dieren zijn al dagen van tevoren bezig om talrijke bloemenkransen te vlechten, die door de winnaars op hun hoofd worden gedragen.

Vandaag is het eindelijk zover en de teams verzamelen zich bij de jury, waar de spelregels worden uitgelegd en de wedstrijd kan spoedig beginnen.

Iedereen heeft het naar zijn zin en ze genieten van de prachtige voorstelling die de dansende eekhoorns hen voorschotelt. Elegant dansen ze om elkaar heen en dan is het tijd voor de jonglerende konijnen die behendig de ballen in de lucht weten te houden. Intussen weven de spinnen kleurrijke draden rondom het wedstrijdveld dat straks door de vijf wedstrijd teams in gebruik zal worden genomen.

De hoepelende naaktslakken zijn als eerste aan de beurt. Het team bestaat uit Lisa, Layla en Lidia, ze laten de hoepels rondom hun slanke lijf cirkelen. De hoepels dragen alle kleuren van de regenboog uit en als de naaktslakken de hoepels elegant in het rond draaien, schitteren ze in het zonlicht. Het publiek houdt af en toe de adem in als één van de naaktslakken haar hoepels op een gracieuze wijze omhoog werpt en met precisie weer opvangt.

Timo, Tommy en Tara zijn als tweede aan de beurt. Het team wordt ‘de knikkerende schildpadden’ genoemd en Tara neemt al snel de leiding. Het is een spannende wedstrijd en de schildpadden lopen soepel over het speelveld. De knikkers stuiteren tegen de zijkant van de baan en de perfecte timing van het drietal doet de spanning oplopen. Behendig en met een ongelofelijke snelheid, en dat voor een schildpad, laten ze de kleurige knikkers over de gladde bosgrond rollen.

Het derde team bestaat uit de touwtjespringenden kangoeroes onder leiding van Kai, Kees en Koen. Ze springen er lustig op los en met hun gekleurde touwen draaien ze wild in het rond. Nu draaien ze twee touwen door elkaar heen en het publiek kijkt adembenemend toe. Wie struikelt er als eerste over het touw, vragen ze zich af, maar dat gebeurt niet. Behendig en lenig springen ze tussen de touwen door. Ze maken geweldige sprongen en hun voeten lijken nauwelijks de grond te raken.

Met nog twee teams te gaan is er even tijd voor een pauze en de kleintjes proberen intussen de trucjes uit die ze hebben kunnen bewonderen, maar ze komen er al snel achter dat dat toch niet zo eenvoudig is als ze dachten.

Na een uurtje is het tijd voor het team van de zaklopende giraffen. Olivia, Olga en Odile stappen met hun lange benen in de grote zak, die tot aan hun nek reikt. Het is een hilarisch gezicht, maar de behendigheid waarop ze de race lopen roept bewondering op. Hun evenwichtskunst en de vastberadenheid verbaast iedereen.

Als laatste is het de beurt aan de stelende kraaien, Kasper, Koos, en Kay. Zij laten met hun slimheid zien hoe vindingrijk ze zijn in het stelen en verstoppen van hun buit. Deze keer gaat het niet om de spullen van anderen, maar om die van hen zelf. Kasper heeft namelijk geleerd van zijn vroegere fouten en beseft dat de echte winst in vriendschap ligt.

Kasper is tot die conclusie gekomen omdat hij drie jaar geleden tijdens het toernooi een grote buit dacht te veroveren. De deelnemende dieren hadden plotseling in de gaten dat hun blinkende voorwerpen zomaar verdwenen. Eén van de bezoekers vond de gestolen voorwerpen in het nest van Kasper, die verdrietig en beschaamd hakkelde: ‘Ik wilde alleen maar iets blinkends hebben.’

Vanaf die dag begreep Kasper dat er altijd een verdrietige eigenaar was, die het mooie voorwerp dat hij meenam mistte. En sindsdien had hij een team samengesteld die elk jaar aan het toernooi deelnam, niet om te stelen maar om de andere te laten zien hoe zij hun eigen voorwerpen konden beschermen tegen stelende kraaien.

Nu de stelende kraaien hun kunsten hebben laten zien is het de taak van de jury om een winnaar uit te roepen. Dat is echt niet makkelijk, na al dat moois wat de deelnemers hebben laten zien.

De jury besluit om het dit jaar eens anders te doen en roept de hulp van het publiek in. Iedereen mag zijn voorkeur uit spreken en het wordt een nek aan nek race tussen de hoepelende naaktslakken en de touwtjesspringende kangoeroes.

En de winnaars zijn? 

De hoepelende naaktslakken.